zaterdag 20 december 2014

Op naar Kerst en 2015 (Gedachte van deze week 51 + 52)

De kerstboom is versierd, de kortste dag hebben we over enkele dagen ook weer gehad en gaan we weer richting het licht.
Hoewel mijn kerstboom er ook dit jaar weer fraai bij staat, heb ik toch de mooiste herinnering aan de kerstboom in mijn tuin in 2011.
Deze boom plantte ik zeker 25 tot dertig jaar geleden na de kerst in mijn tuin en hij groeide uit tot een boom van wel 6 tot 7 meter hoog. Toen ik in 2010 voornemens was om te gaan verhuizen en de boom waarschijnlijk zou sneuvelen werd ik aangenaam verrast.
Al die tijd dat ik er woonde, had hij nog nooit gebloeid, maar in het voorjaar van 2011 stond hij in volle glorie in mijn tuin.
Vaak heb ik mij dan ook afgevraagd of planten ook een gevoel hebben. Ik vond het erg dat de boom zou gaan sneuvelen (de huidige bewoners hebben hem inderdaad gekapt). Ik denk dat de boom uit overlevingsdrang is gaan bloeien en zaden heeft voortgebracht. Een eerder voorbeeld van overlevingsdrang zag ik circa 15 jaar geleden. In een laan met kastanjebomen stond één boom, die door de bliksem getroffen was. In het najaar droeg geen enkele boom kastanjes, behalve de boom, die door de bliksem getroffen was, hij had nog één keer voor nakomelingen gezorgd.

Het volgende jaar was hij omgezaagd.
Onlangs zag ik deze documentaire: "Mind of Plants" op YouTube.

Hieronder een detail van mijn toenmalige kerstboom.
Voor meer foto's klik op de link tuin hierboven.




Dit is mijn laatste bijdrage voor dit jaar, rest mij alleen nog om allen, die hier lezen een heel fijn Kerstfeest en een gezond en voorspoedig 2015 toe te wensen in licht en vrede.
Het zal wel niet sneeuwen, daarom onderstaand winters plaatje en het liedje "Die Liggie" van Amanda Strydom.


  
"Die Liggie"




jeer

vrijdag 12 december 2014

Spiegelbeeld (Gedachte van deze week 50 + 51)

In 1998 liep ik het Pieterpad van Pieterburen naar Maastricht en op de tweede dag wandelde ik Groningen binnen. Daar kwam ik langs een winkeltje waar een krantenknipsel tegen het raam hing. Hierin stond, dat de eigenaar van deze winkel een verdienstelijk haikuschrijver was. 
Ik had toen nog nooit van een haiku gehoord en ik las het artikel met belangstelling. Een haiku werd omschreven als een kort Japans gedichtje/dichtvorm, dat in principe een natuurbeleving beschrijft.
Dit sprak mij wel aan en ik had nog circa 450 kilometer voor de boeg en veelal door de natuur. Aldaar nam ik het besluit om op mijn tocht een poging te wagen. 
Zo ontstond net buiten Groningen tijdens een kleine rustpauze aan een idyllisch watertje (niet het watertje hieronder) mijn eerste haiku/senryu.  


-------------------------------------------------

windstil, toch rimpels,

in het water de groeven

van een spiegelbeeld

-------------------------------------------------

jeer